به گزارش ایکنا، در آخرین لحظه‌های اقامت نخستین کاروان عمره‌گزار دانشجویان، مدینه رنگ دیگری دارد؛ گویی شهر آرام‌ آرام نفس‌اش را در سینه حبس کرده تا وداع زائران جوان از پشت هاله‌ای از نور و دلتنگی عبور کند.

اینجا، جایی که آغاز محبت است، رفتن و وداع همیشه سخت‌تر از آمدن است.«السَّلامُ عَلَیک یا رَسُولَ اللّهِ، أَسْتَوْدِعُک اللّهَ وَأَسْتَرْعِیک وَأَقْرَأُ عَلَیک السَّلامَ؛ سلام بر تو ای رسول خدا، تو را به خدا می‌سپارم و عنایت و توجه تو را می‌طلبم و بر تو درود وداع می‌فرستم».

چشم که به گنبد خضرا می‌افتد، دل چیزی میان شکر و سوز می‌گوید؛ انگار هنوز گوشه‌ای از جان باور نکرده که باید از شهری برود که در هر وجبش آیه‌ای از رحمت خدا جاری است. قدم‌ها آهسته‌تر می‌شود؛ مبادا جاده از خاطره این کوچه‌ها جدا کند، مبادا فاصله میان ما و پیامبر مهربانی بیشتر شود.

وداع با مدینه، وقتی به بقیع می‌رسی، رنگ دیگری پیدا می‌کند اما وقتی نام حضرت زهرا(س) در دل زائر می‌جوشد، این وداع، عمق دیگری از سوز و دلتنگی را رقم می‌زند.

در میان این خاک خاموش، بزرگ‌ترین غربت تاریخ آرام گرفته است؛ غربتی که با نبودن نشانی از مزار بانویی شکل گرفته که آغاز همه نورهاست.

اینکه قبر دختر رسول خدا(ص)، آن بدر کامل، پس از قرن‌ها هنوز پنهان است، نه یک حادثه ساده، که زخمی ماندگار بر تاریخ امت است. زخمی که هر زائر هنگام وداع، آن را در عمق جان لمس می‌کند.

در راه بقیع، نسیم آرامی از میان دیوارهای خاموش قبرستان می‌گذرد؛ نسیمی که بوی صبر فاطمی و غربت چهار امام معصوم(ع) را با خود می‌آورد. اینجا، سکوت معنا دارد؛ سکوتی که نه از نبود صدا، که از حضور سنگین حقیقت است.

زائر، روبروی این خاک مقدس، بی‌اختیار دست بر سینه می‌گذارد و آهسته می‌گوید:

السلام علیکم یا اهل بیت النبوّة… غریب نبودید، ما غریب بودیم.

بقیع، مدرسه فروتنی است؛ هر سنگش، یادآور غربتی است که قرن‌ها جاری مانده اما هنوز دل‌ها را بیدار می‌کند. اشک‌ها بی‌دعوت می‌آیند و کلمات در گلو می‌مانند؛ تنها قلب است که حرف می‌زند:

ای امامان من! دستم خالی است؛ التماس می‌کنم مرا رها نکنید.

وداع با مدینه نه پایان است و نه فاصله؛ عهدی است که در دل بسته می‌شود، عهدی برای وفاداری به پیامبری که هر سلامش زندگی است و هر نگاهش نوری که به راه انسان می‌تابد.

وداع با مدینه، وقتی به یاد شهادت بانوی دو عالم گره می‌خورد، دیگر فقط دلتنگی نیست؛ تجدید عهد است. عهدی با مادری که نشانی‌اش در زمین پنهان ماند اما نام و نورش در دل مؤمنان هرگز خاموش نشد.

 کاروان دانشجویان برای اعمال عمره مفرده راهی سرزمین وحی می‌شوند اما بخشی از جانش پشت چترهای سفید، کنار دیوارهای بقیع، در سایه گنبد خضرا می‌ماند؛ گویی دل امانتی است که مدینه باید از آن محافظت کند و این‌چنین، با قلبی لرزان و چشمی خیس، زائر آرام نجوا می‌کند:

صلی الله علیک، السلام علیک، لا جعله الله آخر تسلیمی علیک؛ درود خدا بر تو، سلام بر تو. خدا این سلام را آخرین سلامم بر تو قرار ندهد.