در حالی‌ که تنها چند روز تا آغاز سفر عمره شان باقی مانده، دانشجویان و اساتید اعزامی با حال‌وهوایی آمیخته از شوق معنوی و آمادگی روحی، روزهای پیش از پرواز را سپری می‌کنند. رؤیای حضور در مدینه‌النبی و مکه مکرمه، این روزها دل‌هایشان را زودتر از گام‌هایشان راهی سرزمین وحی کرده است. گویی انگار دعوت شده‌ای بدون این‌که خودت بدانی چرا… فقط باید لبیک بگویی.

 به گزارش ایکنا، هنوز چند روز تا آغاز سفر باقی مانده، اما دل‌ها زودتر از تقویم راهی شده‌اند. دانشجویان و جوانانی که نامشان در فهرست اعزام به عمره مفرده قرار گرفته، این روز‌ها با حال و هوایی آمیخته از شوق، آرامش و بی‌قراری معنوی، لحظه‌شماری می‌کنند. گویی در پشت پلک‌های بسته‌شان، مسجدالنبی روشن است و بوی عطر حرم نبوی را از همین فاصله دور استشمام می‌کنند.

هر کس از دعوت‌شدگان به برای خودش تصویرسازی از ورود به سرزمین وحی و نبوی دارد؛ گویی اولین نگاهش به گنبد سبز را پیشاپیش در ذهن مرور می‌کند. دل‌ها پیش از جسم‌ها راهی شده‌اند و انگار در مدینه پرواز می‌کنند؛ شهری که قرار است نخستین منزلگاه روح باشد و زائر را برای ورود به مکه و مناسک اصلی آماده کند.

حج به صورت کلی دارای سری است که آن را مختص حج می‌دانند و آن عبارت است از فرار حاجی و عمره‌گزار از تمام زشتی‌ها، غفلت‌ها و مظاهر دنیوی و شیطانی به سوی حضرت حق و میهمان خدا می‌شود. همانطور که در قرآن آمده است «فَفِرُّوا إِلَى اللهِ؛ از غیر خدا به سوی خدا بگریزید». حج، سیری درونی است که انسان هر چه را غیر خداست ترک کرده و تنها او را طلب می‌کند.

در کلاس‌های آموزشی پیش از سفر، فضای متفاوتی جریان داشت. دانشجویان بار‌ها نام هفت عمل عمره را شنیده‌اند اما این روز‌ها هر بار که این اعمال تکرار می‌شود، ضربان قلبشان بالا می‌رود. احرام در مسجد شجره، طواف، نماز طواف، سعی صفا و مروه، تقصیر، طواف نساء و نماز آن، هر کدام تصویری ناشناخته و در عین حال آشنا از لحظاتی است که در انتظارشان ایستاده. گویی هنوز قدم نگذاشته‌اند، اما روحشان از قبل در صف طواف ایستاده است.

برخی می‌گویند اولین سفر عمره‌شان است و نمی‌دانند قرار است با چه تجربه‌ای رو‌به‌رو شوند؛ برخی دیگر پیش‌تر حج رفته‌اند، اما این‌بار حس و حالشان فرق می‌کند، چون قرار است فقط با قشری خاص از دانشجویان به سرزمین وحی مشرف شوند. عمره مفرده را سفر کوتاه، اما عمیق می‌دانند؛ زیارتی بی‌وقفه که برخلاف حج تمتع در هر زمان ممکن است و همین بی‌زمانی، شوق رسیدن را بیشتر می‌کند. یکی از دانشجویان می‌گفت: «انگار دعوت شده‌ای بدون این‌که خودت بدانی چرا… فقط باید لبیک بگویی.»

در این روز‌های چشم‌انتظاری، هرکس تلاش می‌کند به‌نوعی خود را آماده کند. یکی قرآن ختم می‌کند، دیگری عادت‌های ناپسندی را که داشته، ترک می‌کند و برخی مسیر‌های مسجدالحرام را از روی نقشه و نرم‌افزار‌ها مرور می‌کنند؛ از ورودی‌ها تا محل طواف و سعی. مدیر و روحانی کاروان بار‌ها در جلسات آموزشی تأکید کرده‌اند که مدیریت زمان و مکان بخشی از آمادگی زائر است، اما جوان‌ها می‌دانند که مهم‌تر از آن، مدیریت نفس و آرام‌سازی دل است.

هر شب که به تقویم نگاه می‌کنند، عدد روز‌ها کوچک‌تر می‌شود و حال و هوا متفاوت‌تر. این روز‌ها همه چیز یادآور سفر است: شنیدن اذان، دیدن تصویر مکه در شبکه‌ها. بعضی از دانشجویان می‌گویند بار‌ها و بار‌ها چند لحظه چشم‌هایشان را می‌بندند و تصور می‌کنند که در کنار حجرالاسود ایستاده‌اند و جمعیت آرام آرام آنها را در آغوش می‌گیرد.

برای بسیاری از این جوانان، این سفر شاید اولین تجربه جدی معنوی در زندگی باشد؛ تجربه‌ای که آن را «دعوت» می‌دانند، نه انتخاب و همین حس دعوت شدن، سفر را برایشان عمیق‌تر می‌کند. اشتیاق دیدار مدینه‌النبی و خانه خدا، دل‌ها را سبک کرده؛ طوری که این روز‌ها بیش از همیشه احساس می‌کنند در معرض نسیم رحمت قرار گرفته‌اند.

تمام نکات آموزشی، امنیتی و حساسیت‌های عربستان و اعمال عمره مفرده، نکته به نکته و دقیق و پاسخ به سوالات و شبهات با سعه صدر انجام می‌شود.

چیزی تا صبح پرواز نمانده؛ صبحی که با آن، فصل تازه‌ای در زندگی‌شان آغاز خواهد شد، اما تا رسیدن آن لحظه، همین انتظار، همین بی‌قراری شیرین، همین خیال‌پردازی‌های شبانه، خود بخشی از زیارت است… زائری که چشم‌به‌راه است، نیمی از راه را رفته است.